تنبلی چشم چیست؟

تنبلی چشم یا آمبلیوپیا نوعی اختلال بینایی است که معمولا فقط در یک چشم اتفاق می افتد، ولی در موارد نادر ممکن است هر دو چشم را درگیر کند. این مشکل زمانی به وجود می آید که همکاری بین مغز و چشم دچار اختلال می شود و مغز دیگر نمی تواند تصویر دریافتی از یک چشم را به درستی پردازش کند. در نتیجه، مغز به مرور بیشتر به چشم قوی تر تکیه می کند و بینایی چشم ضعیف تر، بدتر می شود. به آن تنبلی چشم می گویند چون چشم قوی تر بهتر کار می کند، اما باید بدانید که افراد دچار تنبلی چشم، تنبل نیستند و هیچ کنترلی روی عملکرد چشم هایشان ندارند. این مشکل معمولا از دوران کودکی شروع می شود و شایع ترین علت کاهش بینایی در کودکان است. حدود 3 کودک از هر 100 کودک به آن مبتلا هستند. خبر خوب این است که اگر زود تشخیص داده شود، درمان آن موثر است و معمولا از بروز مشکلات بینایی دائمی جلوگیری می شود.

علائم تنبلی چشم چیست؟ علائم تنبلی چشم ممکن است در ابتدا واضح نباشند. کودک ممکن است دچار ضعف در درک عمق (یعنی تشخیص فاصله ها) شود. همچنین ممکن است والدین رفتارهایی مانند موارد زیر را در فرزند خود مشاهده کنند:
چشم‌دوختن (لوچ کردن)
بستن یکی از چشم‌ها
کج کردن سر هنگام نگاه کردن
در بسیاری از موارد، والدین اصلا متوجه وجود مشکل نمی شوند تا زمانی که پزشک در معاینه چشم آن را تشخیص می دهد. به همین دلیل، معاینه بینایی در سن 3 تا 5 سالگی برای همه کودکان ضروری است.

چه کودکانی در معرض خطر تنبلی چشم هستند؟
برخی کودکان از بدو تولد دچار تنبلی چشم هستند و برخی دیگر در دوران کودکی به آن مبتلا می شوند. احتمال بروز این مشکل در کودکانی بیشتر است که:
نارس به دنیا آمده‌اند
وزن کمی هنگام تولد داشته اند
سابقه خانوادگی تنبلی چشم یا بیماری های چشمی دارند
دچار اختلالات رشد یا ناتوانی‌های ذهنی هستند

علت تنبلی چشم چیست؟
در برخی موارد، پزشکان نمی توانند علت دقیق را پیدا کنند. اما اغلب، مشکلات بینایی دیگر باعث ایجاد تنبلی چشم می شوند. مغز برای دیدن، اطلاعات را از هر دو چشم دریافت می‌کند. اگر یک چشم مشکل داشته باشد، مغز ممکن است آن چشم را نادیده بگیرد و فقط از چشم قوی تر استفاده کند.